WAPNA NAWOZOWE

Wszystkie odmiany wapna cechuje jedna istotna cecha – pozbawione są one metali ciężkich lub ich ilości są śladowe. Wszystkie odmiany wapna wymagają starannego i równomiernego wysiewu po powierzchni oraz dokładanego wymieszania z całą warstwą orną gleby przy pomocy narzędzi uprawnych.

Zabrania się składowania wapna w pasie drogowym, łącznie z rowem, pod drzewami i krzewami, w odległości mniejszej niż 50 m od zbiorników i cieków wodnych.

Najbardziej odpowiednią porą do stosowania nawozów wapniowych jest okres letni – po zbiorach zbóż lub innych roślin. Przemawiają za tym: dość długi okres od wykonania zabiegu do zasiewu najbliższej rośliny, dzięki czemu wapno zdoła odpowiednio przereagować z glebą oraz na ogół korzystne warunki pogodowe, które ułatwiają dokładny rozsiew nawozu. W efekcie wapnowanie letnie, nazywane również „pożniwnym” już w pierwszym roku przynosi wzrost plonu.

Mniej korzystne, ale stosowane w praktyce jest wapnowanie późnojesienne (przed wykonaniem orki zimowej) i wiosenne. Zbyt wysokie uwilgotnienie gleby w tym okresie nie sprzyja dobremu wymieszaniu wapna z glebą, a ponadto opóźnia się termin siewu roślin jarych.

Wapnowanie stosowane w porze zimowej, poza korzyściami organizacyjnymi, oddziałuje lepiej na plony roślin niż wapnowanie przeprowadzone wiosną. W czasie stosowania wapnowania w okresie zimowym wydłuża się kontakt wapna z glebą, a ciężki sprzęt rozsiewający nie ugniata nadmiernie gleby i nie niszczy jej struktury. Zabieg wapnowania zimowego należy ograniczyć tylko do pól równinnych, na których nie występują spływy wiosenne. Kilkucentymetrowa warstwa śniegu nie przeszkadza w przeprowadzeniu wapnowania.